Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/8

 Pokiwała głową roztargniona, oglądając ludzi nastawiając uszu, uśmiechając się z wewnętrznem zadowoleniem.
 On się z tłumem zmieszał, a jednakże wyróżniał się wśród niego. Odgadywano w nim cudzoziemca.
 Przy rewizji kufrów urzędnik zadał mu parę pytań, na które odpowiedzieć nie potrafił; ruszył ramionami.
 Wtedy jakiś towarzysz losu powtórzył mu pytanie po francusku i wytłumaczył urzędnikowi odpowiedź
 Z tej racji zawiązała się rozmowa.
 — Pan dobrodziej do Warszawy?
 — Tak.
 — Z Paryża?
 — Nie. Z Algieru.
 — Oho! Kawał drogi. Ja tylko parę stacyj. Wracam z Krakowa.
 Kufry zamknięto. Ruszyli razem do bufetu.
 — Będzie panu trudno porozumieć się na drodze, nie posiadając języka.
 — Umiem po polsku.
 — Ach, tak! — rzekł tamten tonem podziwu.
 Spojrzał po nim uważnie.
 Śmieszny Francuz, umiejący po polsku.
 Był to młody człowiek, pięknie zbudowany, przystojny, o ruchach, zdradzających wojskowość.
 Twarz miał mocno śniadą, rysy ściągłe, włos tuż przy czaszce ścięty. Dziwnie przy tej ciemnej cerze odbijały jasne wąsiki i szare oczy, patrzące hardo i swawolnie z pod płowych brwi i szerokiego czoła.
 Ubiór wskazywał zamożność.
 U drzwi pożegnali się, ale obywatel nie stracił go z oczu.
 Dopilnował, gdy wychodził pod rękę z jakąś staruszką i w ślad za nimi podążył.
 Zajęli miejsca w jednym przedziale.
 Stara ulokowała się przy oknie i kazała młodemu usiąść naprzeciw.