Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/83

 — Płacić! Czem? — oburzyła się pani Zofja. — Mając troje dzieci, skąd grosz zaoszczędzić? Pożytku z nich żadnego, a koszt szalony.
 Różycki zaśmiał się, rzuciwszy okiem na sukienkę i trzewiki Jadwisi.
 — Tak, niestety — rzekł — dzieci nie mam, ale troje też pupilów. Tylko moi bardzo mało kosztują. Każdemu z nich, gdy trochę doszedł do rozumu, oddałem jego część i rzekłem: Oto masz, rządź, jak chcesz, i na stryjaszka nie rachuj! Jeśli tylko który z was straci swoje, ja żenię się i figa z sukcesji! Lękają się tego jak dżumy i każdy swoje trzyma.
 — Ależ stryju, ja pierwszy tego się nie lękam — uśmiechnął się Adam.
 — Aha, a czemuż nie tracisz?
 — Bo, bo... — chłopak szukał racji — bo nie przyszło mi to na myśl!
 — A ty, panie Konstanty, tracisz? — zagadnął uradowany Różycki.
 — Tracę! — przyznał się szczerze zapytany.
 — A ojciec daje?
 — Ojciec powiada: zapracowałeś i straciłeś, pamiętajże w dwójnasób odrobić, bo ja za twoje zbytki pokutować nie myślę.
 — Bardzo logicznie.
 — Dawać młodemu pieniądze, to szalonemu miecz w rękę — zdecydowała sentencjonalnie pani Zofja.
 — Trudno znowu, aby miał odrazu stary rozum. A nie dać mu wyszumieć i wyszaleć w pełni sił i zapałów, to kiedyż wspomni dobre życie? Niech ma młodość jako dobrą pamiątkę — rzekła panna Felicja.
 Różycki spojrzał na nią z uznaniem.
 — Powiedziała pani wielką i dobrą myśl. Kto z młodości swojej nie ma wspomnień szerokich i bujnych, kto nie upadał i nie dźwigał się, nie bolał, nie szalał, nie radował się, ten nigdy nie będzie człowiekiem.