Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/84

 — Nowatorstwa, mrzonki, bzdurstwa — oburzyła się pani Zofja. — Ja wierzę tylko w rygor staroświecki.
 — I w pigułki Morisona! — zakończył pan Erazm.
 Kostuś się roześmiał.
 — U nas w domu nie słyszałem nigdy: nie wolno — nie mam też dla ojca żadnych tajemnic. Gdy zawiniłem, czułem, że muszę odpokutować i pracowałem w dwójnasób. Ojciec mnie zawsze traktował, jak równego sobie pracownika i towarzysza.
 — Ach, Jan! On był zawsze liberałem.
 — Lata płyną i nic na świecie nie stoi w miejscu — wtrącił Adaś.
 — W tem cała zguba! Wierzę tylko w mój system; za stara jestem, by się nowych uczyć!
 Dysputa gniewała ją, każdy więc umilkł, zachowując zdanie dla siebie. Milczała też Jadwisia, która mogłaby najlepiej zaświadczyć doskonałość systemu.
 Klucz zgrzytnął w furcie.
 Kostuś zwiedził zaraz ruiny i wstąpił nawet obejrzeć Arjanina w krypcie.
 Jadwisia go tam sprowadziła i otworzyła trumnę.
 Zwłoki zachowane były doskonale, rysy nawet przetrwały, obciągnięte skórą barwy brudnego wosku.
 W ręku trzymał biblję swojego wyznania.
 Przyglądali się w milczeniu tej resztce, gdy nagle Jadwisia odezwała się szyderczo:
 — Ten także myślał, że świat stoi w miejscu; budował loch dla następców!
 Zdziwiony takiem odezwaniem się dziewczyny, którą miał za idjotkę, Kostuś spojrzał na nią.
 — Nie boisz się go, kuzynko?
 — Tego trupa? Ja się nawet żywych nie boję.
 Adaś odczytywał napis na trumnie i wmieszał się do rozmowy.
 — A jednak złe pani zrobiłaś porównanie. On właśnie myślał, że podlega ruchowi rzecz jedna,