Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/88

 Z tem postanowieniem zaraz po obiedzie kazał podać konie i spieszył się widocznie.
 Na odjezdnem wziął pannę Felicję na stronę.
 — Kostuś się nam zbuntował i jechać nie chce, dowodzi mydłek, że mu ojciec polecił panią pilnować.
 — Doprawdy, to poczciwie z jego strony!
 — Rzeczywiście, wzruszające przywiązanie. Jeśli pani jednak na serjo chcesz go żenić, to proszę tu długo nie bawić, bo projekt w łeb weźmie. Myślę, że trzy dni gościny wystarczy na Pryskow. Niech pani we czwartek prosi o konie i rusza do Tedwinów.
 — Tak i ja myślałam. Zosia bardzo zajęta, a te szczury i ta zgraja psów! Tak, pojedziemy stąd we czwartek.
 — To dobrze. Postaram się spotkać panią w Krzyżopolu u Tedwinów. Stamtąd łatwo wyciągnę Kostusia do panien. Tymczasem do widzenia.
 Pożegnał się i wsiadł do powozu.
 — Pani Zofjo, dobrodziejko! — wolał jeszcze. — Daj pani pokój z sądami! Radzę raz jeszcze: smarować łapy — i poganiać! To mój system i dobrze na nim wychodzę.
 — Nie mam sposobu! — wolała pani Zofja, rozkładając ręce.
 Kłąb kurzu opadł za nim, psy żegnały go z całych płuc i przeprowadziły aż na trakt.
 A Stefan, porozumiawszy się z bratem, ponowił swoją propozycję.
 — Niech mama da mi sto rubli, a Dziembowskiej jutro nie będzie.
 — Sto rubli, a złotówki mi wczoraj nie oddałeś za rybę.
 — Pewnie gdzieś wpadła za podszewkę. Na co mi mamy złotówka!
 Ruszył ramionami i znowu z bratem szeptał.
 — Proszę mu dać sto rubli, dobry projekt! — odezwał się Zygmuś.
 Pani Zofja miała słabość do pierworodnego, zapewne z powodu, że o nią najmniej dbał.