Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/90

 — Co teraz będzie? Kryminalna sprawa — rzekł Jamont niespokojnie.
 — Jakim sposobem? Dziembowska de jure od wczoraj nie powinna być w osadzie.
 — Ano, to znowu bardzo wygodne, hm... oryginalne! A ja myślałem...
 — At, chce się tobie myśleć! Chodźmy do budy, Seweryn miał przywieźć kompanję.
 W tej chwili ze zboża wynurzył się Stefan w stroju rybackim, z nieodłącznym workiem na plecach.
 — Nie wiecie, czy ciotka Felicja śpi? — zagadnął.
 — A tobie ona poco? — zaśmiał się Konstanty.
 — Odebrałbym zaraz swoje pieniądze.
 — Zdałyby się! — zauważył Zygmunt. — Bestja Juda dziś mi nic nie przyniósł.
 — Zobaczysz je jak swoje ucho! — oburzył się Stefan. — Trzeba było tyle co ja namordować się, tobyś miał.
 — Wielka awantura: jutro ci je oddam.
 — Pewnie, znam ja twoje jutro. Nie dostaniesz; nie mam butów, ani surduta. Już mi zbrzydło żyć z ryby. Mama łaje za byle złotówkę; tytoniu nawet braknie!
 — Jakże wy opędzacie potrzeby? — spytał zdumiony Konstanty.
 — Ja daję weksle — odparł Zygmunt. — Procenty zeżrą moją część, jeśli mama lat dziesięć jeszcze pożyje.
 — A mnie żywi strzelba i sieć. Mnie nie chcą pożyczać, bo nie umiem gadać. On łże jak z nut, a ja zaraz się jąkam. To szczęście, że mama nie lubi czółna, boi się wody i prochu. Zje licha, zanim mnie skontroluje!
 — No, a Jadwisia?
 Bracia ruszyli obojętnie ramionami.
 — Czego dziewczynie potrzeba? Donasza mamy odzienie, może sobie latać boso i obywać się bez koszuli. Taka błaźnica!