Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/94

 — Ładna dziewczyna. Wiesz co, żeby mnie taka kochała, nie łatwo dałbym się śmierci; borykałbym się do ostatka!
 Adaś smutno się uśmiechnął.
 — Ślimaku! — oburzył się stryj. — Za moich czasów inna była młodzież! Cóż, jakże ci się nasi goście podobali?
 — Bardzo, stryju! Panna Jamont jest jedyną starą panną bez odrobiny śmieszności, a Konstanty ma wiele zalet.
 — Lampart! Co oni tam z Zygmuntem dokazują! A wiesz, z kim go myślę wyswatać?
 — Z Wojniczówną zapewne.
 — Z twoją siostrą.
 — Z Ritą? Ależ stryju, ona wcale zamąż iść nie chce.
 — Et, banialuki, bo się o nią nikt nie starał.
 — Owszem, znam dwóch, którzy dostali odkosza.
 — Co? Ta może też choruje na suchoty?
 — Nie, ale poszła swoją własną drogą i do małżeństwa nie ma powołania.
 — Zobaczymy. Napisałem już, wzywając ją, i myślę, że tu stanie za parę tygodni.
 — Nie sądzę też, aby Konstanty okazał się zbyt uległym ciotce i stryjowi. Jemu wcale nie pilno żenić się. Mówił mi, że małżeństwo jest pokutą, na którą zawsze dość czasu.
 — A to mydłek, a wygląda, jak chodząca uległość! Poczekaj, mnie on nie ujdzie!
 Zajeżdżali pod ganek. Różycki przypomniał sobie najważniejszą sprawę i wysiadając, rzekł do furmana:
 — Jurek! Ruszaj rano do miasta i przywieź doktora Zimnickiego. Powiesz mu, że bardzo pilno.
 Jurek wytrzeszczył oczy i rzekł nieśmiało:
 — Cholera te goście, darowałbym im i te pięć rubli gościńca! Lejcowe już doszczętu ochlapły. Coś do pana „przystąpiło“! A w tym kochanym Pryskowie to mnie za dzień nędza zżarła. Bodaj go pioruny!
 W Pryskowie tym jednak Jamontowie wytrzymali dni kilka.