Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/98

 Wrócił piechotą, szukając zguby. Nie było go dobry kwadrans, ale mutrę przyniósł.
 Niewiele odjechawszy, znowu się zatrzymano.
 — Co tam?
 — At, coś nie ładzi. W złą godzinę wyjechaliśmy widocznie... Orczyk się złamał.
 Dobył siekiery i poszedł w las.
 Przyniósł stamtąd kawał brzeziny i jako tako szkodę naprawił.
 — Bardzo przemyślny człowiek — rzekła panna Felicja.
 — Mus rodzi talenty! — zaśmiał się Kostuś. — Słuchajno, człecze, a co będzie, gdy się nam koło rozsypie?
 — Bywa i to — odparł zagadnięty z całą zimną krwią. — Ano, jakoś poładzim!
 Znowu wygramolił się na siedzenie, co czynił w sposób zupełnie oryginalny, gdyż rękami wkładał nogę do pudła, a za tą nogą wciągał mozolnie resztę korpusu.
 Kostuś zanosił się od śmiechu.
 Jechali dalej, ale niedaleko nastąpił popas.
 — Dalibóg, zdaje się, że ja zabłądził. Trzeba było zawracać przy karczmie, a ja pojechał w bok, u krzyża. Zdaje mi się, że tędy pojedziemy do Krasek, a nie do Krzyżopola. Państwu może wszystko jedno?
 — Ale gdzież tam! Ruszaj do Krzyżopola!
 Nastąpiła rejterada, przyczem w nejtyczance coś pękło złowieszczo.
 Przy karczmie furman stanął.
 — Trzeba koniom dać wytchnąć. Zmachały się — zdecydował.
 — Ruszaj! — krzyknął gromko Konstanty.
 Człek wtulił głowę w ramiona i coś mrucząc, konie popędził.
 W landarze klekotało coś nieustannie.
 — Co tam stuka w spodzie? — zagadnęła panna Felicja.
 — Taka susza, „rozeschło się“!