Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/103

 Była urządzona z przepychem, miała pyszne światło — ale pustką z niéj wiało. Puste płótno na stalagach, farby nietknięte, nigdzie studyów ani szkiców.
 — Nie zacząłeś jeszcze nic? — spytała.
 — Jutro. Przyjdź za tydzień na krytykę.
 — Dobrze. Ale pamiętaj z początku tęgo się wprawiać. Zaniedbałeś rękę Powinieneś szkicować bez przerwy teraz.
 — Czy ty kiedy myślisz o czém inném, jak o malarstwie? — zaśmiał się Filip. — Sztuka stała się w tobie maniją.
 — Zawsze tak było, tylkoś ty się zmienił. Otóż już dzwonią. Pójdźmy!
 Pierwszy przybył Fink, prześladowca Oryża, wydawca i spekulant książkowy; był osobistością znaną i wpływową. Bardzo bogaty, bystry, rzutny — miał język cięty, stosunki rozległe i wielkie zachowanie wśród artystów i literatów.
 Krótki i gruby, miał rysy wydatne, uśmiech satyra, spojrzenie cyniczne. Czuł swą siłę i dość lekko traktował każdego.
 Gdy wszedł, jednym rzutem oka otaksował wartość mebli i mieszkania i rzekł do majorowéj:
 — Winszuję, winszuję. Pupil i synowiec pani ma wielki dar i gust wybredny. Lokal cacko, piętnaście tysięcy. Co? zgadłem?
 — Nieomal — odparł Filip.