Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/108

mówiąc, palcem pogroził. Fink wybuchnął śmiechem, ale profesor się oburzył:
 — Ty nie masz czego się śmiać, ale gimnastykować jak najwięcéj!
 — Profesorze! A moja Boińska? — spytała Magda.
 — Chciałabym takich dużo miéć. Ale powiedzcie mi, panie Filipie, poco to proszone śniadanie? Zaręczasz się, czy żenisz?
 — Dlaczego?
 — Ano, nie wiem zkąd słyszałem, że się żenisz z panną Magdą. Możem się wygadał przed czasem?
 — Po czasie, profesorze! — roześmiała się artystka. — Filip obchodzi swoją installacyę malarską. Zaczyna pracować.
 — To dobrze, tylko, proszę cię, nie maluj jak mój brat.
 — Doktorze, jesteś zrzęda! — wtrącił Sylwester. — Twój brat ma świetną technikę.
 — A to zrób go przedsiębiorcą od wyrobu maszyn, ale nie nazywaj-że artystą. Co on maluje? Zawsze jedną damę. Ta wącha kwiat, a ta bawi się perłami, tamta się wachluje, inna otula się futrem, a wszystkie jedno warte, to jest... nic. Nie zawracajcie mi głowy, że to jest sztuka. Ten chłopak lepiej-by był tapicerem.
 — To jest modne i szalenie się opłaca! — wtrącił