Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/112

 Magda słuchała z niesmakiem i znudzeniem. Rozmowa podobna raziła jéj gruntowny umysł i wymagania. Raził ją téż banalny wygląd jadalni, raził długi czas poświęcony jedzeniu, a nadewszystko raził sam Filip, który nie umiał rozmowy poprowadzić, pogłębić, stracił swój humor i błyski oryginalności, wyglądał osowiały, obojętny, znudzony.
 Parę razy spojrzała nań: unikał jéj wzroku, jakby się wstydził lub myślał o zdradzie. A gdy tak milczała, zgnębiona złém przeczuciem, pan Sylwester przechylił się do niéj i rzekł półgłosem:
 — Niech pani w to nie wierzy.
 — W co? — spytała zdziwiona.
 — W to, czego oni dowodzą! Nie myślę wcale o baronowéj, ani mi ona niebezpieczna. Pani wié, komu służę wiernie. To tylko pozór — zakończył tajemniczo.
 Roześmiała się. Doprawdy, on był przekonany że ona cierpi nad jego odstępstwem!
 Uspokajał ją i cieszył — on — co do siebie.
 Popatrzyła mu w oczy, nie wierząc, ale twarz ta była przejęta wysokiem pojęciem o sobie i zlekka protekcyonalna:
 To ją tak ubawiło, że aż wesoło rzekła:
 — To szczęście, że mi pan dodał ducha, bo już przemyśliwałam o samobójstwie.
 Sylwester poczerwieniał.
 — Pani mi nie wierzy. Pani zbytnio ufa. Baro-