Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/118

 — Słyszałem, i jak ten derwisz wielbiłem Boga.
 — Co za derwisz?
 — A ten, co każdego ranka stawał na drodze sułtana i dziękował Ałłahowi, że go nie uczynił sułtanem.
 — Mnie téż wcale tam wesoło nie było.
 — A pewnie. Kocha pani Osieckiego, a Osiecki baronową. Kobiecie to dosyć, by stracić równowagę.
 — Pan ją traci jeszcze z marniejszéj racyi.
 — Nie mam nic do stracenia. Obejdę się zupełnie bez równowagi.
 Znowu zcicha wziął kilka akordów.
 Magda wyprostowała się i rzekła swobodnie:
 — Jeśli kocham Osieckiego nieszczęśliwie, to tém lepiéj. Miłość bez wzajemności daje natchnienie.
 — Jak komu. Lew kocha lwa, a wrona wronę. Ale gdy paw kocha srokę, lub gołąb kaczkę, to już nie jest miłość nieszczęśliwa, ale głupia. A zresztą, czy pani nie dość, że kochasz sztukę bez wzajemności? Co ta biedaczka cierpi od pani za prześladowanie! Portret widzę gotów. Kogóż teraz pani chce pacykować?
 — Nikogo, bo chcę trochę wypocząć.
 — Warto! Leżéć na kanapie i śnić o Osieckim! To przynajmniéj będzie naturalnie, po kobiecemu.
 — Właśnie, chcę panu dogodzić.