Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/120

 Oryż, dech tamując, słuchał, czy głos Magdy nie stanie się smutniejszym, ale nie zauważył zmiany. Równie spokojnie rzekła:
 — To ładne, bo proste. Zagraj pan jeszcze cokolwiek.
 — Nie umiem grać — burknął, odkładając instrument. — Gram, póki mnie bawi, i dla siebie.
 — Więc przejdźmy do salonu. Może pan trochę pogrymasi z Marynią, bo ja już mam dosyć na dzisiaj pana szczerości.
 — Woli pani zapewne fałsze Osieckiego.
 — O nie! Filip nigdy przede mną nie kłamie! — odparła żywo.
 — Taki nosorożec! On pewnie się pani zwierza ze swoich sukcesów z baronową. To zupełnie na niego wygląda.
 — Dlaczego?
 — Bo on jest tak sobą zajęty i zachwycony, że oprócz siebie nic nie widzi. Będzie deptał po sercach i myślał, że czyni łaskę.
 — Myli się pan. On mi serca nie zdeptał, bo ono na ziemi się nie wala; zaufanie zaś jego cenię bardzo i cieszę się niem.
 — Jeśli on się zmarnuje, mała będzie szkoda. Ale jeśli pani z jego racyi się zmarnuje, to będzie wstyd.
 — Bądź pan spokojny: i sama się uchowam, i jego