Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/129

przy tobie, lecz wymagam, aby mi na niczem nie zbywało“. Pamiętasz?
 — A czegóż ci brak?
 — Tysiąc rzeczy. Zawsze mnie oszukujesz. Wybierasz najtańsze, a więc najnudniejsze, miejsca kąpielowe. Już drugą zimę zamęczasz mnie w tym twoim wstrętnym Krakowie. Nie dajesz mi koni i ekwipażu, rachujesz każdą suknię i kapelusz, stękasz na każdą moją przyjemność. Cóż ty sobie myślisz? Że ja dbam o twoje reńskie? Ja chcę żyć dla siebie i muszę miéć na swoje zachcianki; inaczéj rozrachujmy się i rozejdźmy. Mnie wcale nie chodzi o spółkę z tobą.
 — Ja także wraz z tobą pozbyłabym się tylko i stałego rozchodu i codziennéj irytacyi. Ale w téj chwili rozrachować się nie mogę. Pieniądze są w ruchu: nie myślę ich ściągać ze stratą dla dogodzenia twojéj fantazyi.
 — Zatem płać Domuntównę!
 — Dobrze, zapłacę, ale sama. Do rąk ci pieniędzy dać nie mogę.
 — I konie miéć chcę. Fiakry nie dla mnie.
 — To sobie wybij z głowy!
 Baronowéj brwi zbiegły się groźnie.
 W téj chwili służąca wniosła bukiet z blado-żółtych róż i rzekła:
 — Oddał to lokaj od pana Osieckiego.
 Radczyni obejrzała kwiaty.