Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/130

 — To warte z piętnaście reńskich. Ten Osiecki ma trzykroć; mówił mi Sylwester.
 Baronowa ledwie spojrzała na róże. Jakaś myśl kiełkowała w jej głowie. Uśmiechnęła się z tryumfem i zawołała służącéj.
 — Ten lokaj czeka?
 — Czeka. Pytał o zdrowie jaśnie pani baronowéj.
 — Daj mi papieru, piór i atramentu.
 Prędko nakreśliła słów kilka:
 „Będę za godzinę na wystawie. Przyjdź pan, obejrzymy portret.“
 Służąca poniosła kartkę, a baronowa, ożywiona, wyskoczyła z pościeli. Znalazła przecie zajęcie na ten dzień, bez szwaczki i fotografa! Po godzinie wchodziła na wystawę. Filip spotkał ją na wstępie, z wrażenia blady i milczący. Rozkochane jego oczy przeszły po niéj, i bez jednego słowa podał ramię.
 Ona także była jakby przejętą i skupioną. Weszli w tłok zwiedzających. Wszystkie oczy zwróciły się na nią, a ona to czuła i wyżéj podniosła głowę, wyzywająca, pewna swojéj potęgi i królewskiéj nad sercami mocy.
 Delikatne jéj nozdrza trochę się rozdęły, a serce zabiło na szmery, które za nią szły, a w których była połowa zachwytu, połowa zawiści. Zwróciła się do Filipa i zcicha rzekła:
 — Sama nie wiem, co milsze: zachwyt, czy