Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/134

a kocha. Nie mówmy więcéj o tém. Na co słowa między nami? Wszystko już wiemy.
 Ruchem łagodnym przesunęła dłoń po jego oczach gorejących i dodała wesoło:
 — Dziś chcę się bawić, bo mi dobrze żyć!
 Spojrzała na konie.
 — Zazdroszczę panu zaprzęgu. Matka mi odmawia téj przyjemności, jedynéj, która mnie cieszy.
 — Żebym był czemś, mógłbym pani ofiarować zaprząg.
 — Fe! Powiedzianoby, że jestem na pana utrzymaniu. Nie dbam o opinię, ale szkoda-by mi było naszego stosunku.
 — Więc handlujmy! — uśmiechnął się.
 — Na co? W téj chwili nic nie ma wartości dla pana. Chyba mój portret! — zawołała.
 — To nie równe.
 — Dlaczego? Oryginał może pan miéć darmo, a na portret się wzdraga. Myślałam, że bardziéj pan ceni mnie.
 — Za panią dam życie.
 — A za portret dwa kasztany i powóz. Tak mi się chce zaprzęgu! — dodała tonem rozpieszczonego dziecka.
 Tak powabny był ton i tak miły wyraz ślicznéj twarzy, że Filip dalby za tę przyjemność jéj — swoją krew z ochotą.
 — A zatem wiezie mnie pani swoim ekwipażem.