Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/139

 — A więc zmykam. Czemu nigdy nie odwiedzisz méj pracowni?
 — Wpadnę w tych dniach.
 Wyszedł, a ona czuła wyraźnie, że wszelki łącznik zerwał się między nimi, że go straci niechybnie. Przestała malować, ubrała się i wyszła. Po drodze spotkała ojca Berwińskiéj, który szedł z głową zwieszoną, tak zamyślony, że jéj nie zauważył nawet.
 — Dzień dobry! Co pan porabia w téj stronie? — zagadnęła go wesoło.
 Ocknął się i prawie przeraził.
 — Tak sobie. Spaceruję! — odparł, siląc się na uśmiech.
 — Helenka zdrowa? Proszę ją napędzić do mnie. Obiecała być w niedzielę, i chybiła.
 — Zdrowa, ale w niedzielę trochę ją głowa bolała. Przyjdzie w następną
 Ukłonił się i odszedł, a ona zatrzymała się i ścigała go wzrokiem. Na Rynku wszedł do kamienicy radczyni, a więc kłamał, że na spacer idzie. Łączyła ich jakaś tajemnica, nieszczęśliwa czy haniebna. Teraz dopiéro zauważyła, że często oboje mieli pozór skazańców na dożywotnie ciężkie roboty.
 — Pójdę do niéj wieczorem i zapytam — pomyślała.
 Poszła na wystawę i poleciła wydać portret Filipowi; potém obejrzała nowe płótna, a że spotkała