Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/154

 — Ano, przyszłam i, że mi się czas dłużył, sprobowałam farb. Wyśmienite są i światło masz wymarzone! — odparła wesoło, odkładając paletę i podając mu rękę.
 — Nie pocałujesz? — zaśmiał się.
 — Nie mam ochoty. Zanadtoś już duży.
 — Cóż u was słychać? Czy jeszcze opłakujesz Oryża?
 — O stale! Wiesz że mam zasadę: semper fidelis.
 — Ale jak się ten twój gust godzi z artyzmem, tego nie rozumiem.
 — Tyle jest anomalii na świecie... — ruszyła ramionami.
 — I ten szczęśliwiec opuścił ciebie na długo?
 — Zdradził najhaniebniéj i porzucił mnie, biedną ofiarę. Jestem złamana!
 — Powiedz, drwisz, czy nie? Masz jakiś ton zagadkowy. Myślę czasem, że w gruncie rzeczy ty nas oszukujesz, a przecie każdy przysięga, że się kochacie. O niczem teraz innem nie mówią.
 — Niech im służy tyle, co mnie. A ty, próżniaku, czemu nie malujesz?
 — Nie mam czasu i teraz dni takie chmurne. Zresztą nie cierpię podmalówki.
 — Chcesz? mogę ci to zrobić. Ot, gadaj co, a ja ci smarować będę. Dla mnie znowu to zabawka.
 — A dobrze. Zjesz ze mną śniadanie potem.
 — Nie. Szkoda czasu. Modelkę mam od drugiéj.