Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/163

nam już być mocną i hartowną; jeszcze tę chwilę tylko mam dla siebie.“
 Mrok coraz gęstniał i tylko, jak skra złota, świeciła lampka przed ołtarzem; z kątów świątyni czasem wybiegało westchnienie ciężkie lub szelest różańcowych paciorków.
 Ta wielka pusta nawa i to światełko jedno usposabiały do ukojenia i ciszy. Mury te, zda się, przesiąkłe były bólem i prośbą. Powoli tajała w nich dusza. Magda ani się spostrzegła, że mówi pacierz. Oczy jéj przeszły na lampkę i ujrzały w jéj blasku obrazek ze wspomnień włoskich.
 Mnich stary oprowadzał ją po korytarzach mrocznych i objaśniał freski na ścianach na pół zatarte.
 Postaci malowideł były prawie bez ciał, a twarze ich ginęły w ekstazie. Rzekła tedy do mnicha:
 — Mistrz nie studyował anatomii i na żywych ludzi nie patrzył.
 Zakonnik uśmiechnął się filuternie.
 — E, Signorina. A zkądże! Młodzieńczyk był, mówi legenda klasztorna. W lat piętnaście furtę przestąpił, a w swojéj celi widywał niebo. Co widział, to malował! Z ciała jest ciało, a z ducha duch!
 A potém po namyśle dodał:
 — Dwanaście lat mija, jak mi przeor polecił gościom freski pokazywać i tłumaczyć. Codzień