Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/177

 — Z Osieckim, czy bez?
 — Co to jest Osiecki?
 — A to jéj ostatni pinczer-faworyt.
 — Daj go pan! — burknął Faustanger.
 Oryż prędko wyrysował baronową ze szpicrutą, przez którą skakał pinczer z twarzą Filipa. Rotmistrz przez stół śledził robotę, ale się już nie śmiał. Twarz jego dzika, energiczna, o orlim profilu, nabierała twardych linii.
 — To ci głupcy! U mnie to ona skakałaby przez szpicrutę! — warknął.
 — Wierzę, i warto! — odparł Oryż, biorąc się do pieczeni.
 Faustanger sapał chwilę, potém zadzwonił i kazał podać wina. Ale rozwiązał mu się język i podobał towarzysz.
 — Te baby bały się mego ducha! — rzekł, rozpierając się na stole i zapalając cygaro. — Wtedy było cicho. Ale mi to zbrzydło. Gdybym był bogatym — ba — ale tak! Bałem się, że zabiję jędzę, i rzuciłem do dyaska cały kram. Rozdeptać smoka, to warto, ale ropuchę, pfuj! — i splunął. Pił, i wino dziko mu błyszczało w oczach.
 Zaprosił Oryża do węgrzyna i spytał:
 — Więc ten Osiecki to ostatni? Kto on?
 — Malarz.
 — To ją pewnie nudzi. Cha, cha, myślę czasem, jakaby to była komedya, gdybym się zjawił!