Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/181

obok „Salamandry.“ Oryż szukał błędów, o których mówiła krytyka, ale ich nie znalazł. Ucieszyło go to i ucieszyła kartka z napisem „sprzedany,“ zatknięta za ramę. Natomiast „Salamandra“ była twarda i chybiona, płaska i zimna.
 Oryż stał i patrzał, gdy go ktoś trącił w ramię. Był to Fink.
 — To ty! Gdzieś ginął?
 — Byłem u rodziny.
 — Co? Ty masz rodzinę?
 — Cóż to? Myślałeś dotychczas, żem aerolit!
 — Szukałem cię, jak szpilki, w Krakowie. Potrzebny mi byłeś do gwiazdkowych wydawnictw. Miałbyś moc pieniędzy.
 — Udław się sam niemi! Niema głupich! Znam ja twoją moc pieniędzy.
 — Jednakże, jeśli zechcesz, dam ci robotę.
 — Bryndza! Na rynku rysować nie będę, a z budy mnie gospodarz wysypał.
 — No, to mniejsza! Masz przecie pracownię Domuntówny — uśmiechnął się złośliwie.
 — Może mi jeszcze ofiarujesz pracownię w katedrze na Wawelu?
 — No, nie. Trochę bliżéj jesteś z Domuntówną, niż z Jagiellonami.
 — Tak, jak ty o wiele bliżéj jesteś z Shylockiem, niż z Salomonem!