Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/19

uchwyciła jednakże, uśmiech jéj o cień jeden stał się bardziéj drwiącym.
 Ale już baronowa ozwała się swobodnie:
 — Mam do pani pretensyę. Zostałam obdarzona przezwiskiem wcale nie pochlebném. Zkąd mi pani daje własności trujące?
 — Przeciwnie, to właśnie dowód, żem uznała pani piękność: Bella donna.
 — A nie boi się pani jéj trucizny za przezwisko?
 — Nie. Bardzo tytko nierozsądne i głodne ptaszki biorą się na te jagody. Ale któż to pani mój żart powtórzył?
 — Ach, nie pamiętam nawet. Wbrew przysłowiu jest pani bardzo lubiana i poważana w kraju własnym i nie ma pani wrogów.
 — Bo i ja wszystkich lubię. Jestem dzieckiem krakowskiém i bardzo gród swój kocham.
 — I nie jest pani belladonną! — w zamyśleniu poważném wymówiła baronowa.
 Chwilę milczały, aż piękna pani rzekła żywo:
 — Chciałam spytać pani o nazwisko pani siostry. Wczoraj powiedziała mi je i wydało mi się znaném.
 — Osiecka. Mąż jéj służył w ułanach i umarł młodo wskutek porażenia słonecznego w czasie manewrów. Zaledwie go pamiętam.
 — Ma syna?