Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/191

młodzieży — i tylko cztery pary! To wstyd dla was, młodzi panowie.
 — O, jam żadnych zamiarów nie miał. Zupełnie bezinteresownie obtańcowuję panny.
 — Dareccy liczyli na ciebie.
 Filip ruszył ramionami.
 — Widocznie są ślepi i głusi.
 — Myślisz o baronowéj? No, wiész, to jest epidemiczna choroba. Każdy to przeszedł, odsłużył tam swoje: więc ludzie wreszcie przywykli i tolerują to, jako złe konieczne. Toby ci nie przeszkodziło ożenić się bardzo porządnie. Poszłaby za ciebie Darecka, i Janikowska, a sądzę, że i Powalska nie byłaby od tego. Chcesz? mogę cię wyswatać.
 — Obejdzie się. Mam już wybraną i jestem narzeczonym.
 — To sekret? — ciekawie spytał stary.
 — Czy pan udaje, że nie rozumie? — niecierpliwie burknął Filip. — Jestem narzeczonym baronowéj.
 Tu Sylwester na niego popatrzył, a potem zaczął się śmiać, aż mu łzami zaszły oczy.
 Osiecki się obraził i wybuchnął:
 — Radzę panu przestać i wytłómaczyć się, co pan w tém znajduje tak zabawnego.
 — Dwunasty, słowo daję, dwunasty! — zawołał stary, ocierając oczy fularem. — Daruj, mój dro-