Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/196

dynata Faustangera i zobaczyć męża? — bryznął złym, zjadliwym tonem.
 Baronowéj zamigotały oczy. Nie znosiła tego tonu, budził i w niéj złość i upór.
 — Być może — odparła.
 — W takim razie zbyteczna ci matki opieka i pieniądze. Mąż ją zastąpi...
 — Zapewne! — mruknęła, zacinając się coraz gorzéj.
 On głowę oburącz ścisnął i hamował jęk, który go dławił. Po długiéj przerwie rzekł:
 — Więc ja mogę już odejść?
 — Jeśli podobnie zaczynasz — tak! Nie znoszę obraźliwości i docinków.
 — A ja nic znoszę oszukaństwa.
 — Jeszczem cię nie oszukiwała; może zacznę, gdy mnie będziesz traktował scenami zazdrości bez powodu.
 — Oszukiwałaś, bo Faustangera przyjmujesz pomimo méj wiedzy i tajemnie.
 — To się mylisz. Jestem u siebie i mogę przyjąć, kogo mi się podoba, bez prośby o pozwolenie od ciebie. Jestem wolna i pełnoletnia.
 — Nie jesteś wolna, jak i ja wolny nie jestem. Cóżbyś powiedziała, gdybym ja się ożenił?
 — Powiedziałabym, że korzystasz ze swego prawa. Nie wymagałam od ciebie ani przysiąg, ani zobowiązań. Miłość póty obowiązuje, póki trwa, po-