Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/199

 Potém poufnie do ucha:
 — Nie rzucaj pereł przed wieprze i nie kochaj się w mężatce, kiedy jest dziewczyna! No, ale za młodu, to przechodzi bezkarnie. Będziesz zdrów; byle nie było recydywy!
 Filip się roześmiał.
 — Profesor nie może żyć bez dyagnozy.
 — Nałóg, mój drogi, i wprawa. Robię, co mogę, byle miéć pacyentów.
 Weszli do salonu. Zaraz na wstępie zobaczył Filip Magdę, tańczącą ze Stachem Malickim.
 Spojrzeli na siebie: dojrzał w jéj oczach niespokojne pytanie. Po chwili, gdy usiadła, zbliżył się do niéj i rzekł:
 — Jestem wolny!...
 — Biedaku! — szepnęła z serdeczném współczuciem.
 Przesunął ręką po oczach i dodał:
 — Nie cierpię nawet — tak pogardzam!
 — Cóż było?
 — Jutro ci powiem. Dziś chcę się trochę opamiętać, zapomnieć, odurzyć. Doktor mi radzi tańce. Chodź, nie walcowałem nigdy z tobą i oprócz ciebie wstręt mam do wszystkich kobiet.
 Okrążyli, tańcząc, parę razy salon i Filip rzekł:
 — Dobrze tańczysz, tylko nie czuć ciebie w objęciu. Patrz, widzisz, jak się nam Sylwester przygląda? Muszę mu powiedzieć, że się żenię z tobą.