Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/20

 — Nie. Ma tylko mnie, którą wychowuje od dziesięciu lat.
 — Spotkałam w Ostendzie młodego człowieka tego nazwiska.
 — To pewnie Filip.
 — Kto taki?
 — Syn brata jéj męża.
 — Pani go zna?
 — Jakże! Jak brata i kolegę. Chowaliśmy się razem pod jego opieką.
 — To dziwne, że mi o pani nie wspomniał, gdyśmy mówili o Krakowie.
 Magda uśmiechnęła się po swojemu.
 — Może miał ciekawszy temat do rozmowy.
 Baronowa uśmiechnęła się także po swojemu, trochę lekceważąco.
 — A może to kto inny? Średniego wzrostu, szczupły, złoty blondyn z czarnemi oczyma, śliczne ma zęby, a śmieje się często i żywy jak student. Wracał z Egiptu, opalony jak beduin. Grywał mi na tamecznej gitarze oryginalne wschodnie melodye. Ładny ma głos i ogólnie bardzo się może podobać. Przytém jest w nim coś tajemniczego; wygląda jakby po za jednym był drogi człowiek.
 — Po za światowcem jest artysta.
 — Więc naprawdę jest kolegą pani?
 — Tak, ale raczéj mistrzem nigdy niedościgłym. Czyż nie mówił pani, że maluje?