Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/203

 — To ci tak dojechało to małżeństwo widocznie — rzucił jak strzałę Parta.
 Fiok usunął się, pewien skandalu, bo Oryż się obejrzał i żółte jego oczy pozieleniały ze złości. Popatrzał na Malickiego i rzekł:
 — Małżeństwa dojeżdżają może ciebie. A że się Osiecki pobierze z Domuntówną, to wiem o wiele dawniéj, niż wy wszyscy.
 — Może być, boś się w niéj kochał. Aha, toś dostał czarną polewkę na ostatni obiad?
 — Może ty sobie wyobrażasz, żeś komu potrzebny i miły, to się kochaj i oświadczaj. Ja wiem, com wart, i nikogo sobą nie częstuję.
 — Patrzcie, a to ci pokorny i skromny!
 — Wcale nie! Takie samo jestem bydlę, jak i ty; tylko ty przybierasz formy człowieka, a ja sobie téj fatygi nie zadaję. Usuń się ze światła i odczep się ode mnie. Masz robotę — psia dola!
 I zabrał się znów do rysunku.
 Do zmroku ust więcéj nie otworzył. Gdy ściemniało, odłożył ołówek i chwilę rozmyślał, patrząc chmurno przed siebie. Potém wstał żywo, wziął kapelusz i szalik, który stanowił sam jeden jego zimową garderobę.
 — Pan każe podać już światło? — spytał go sługa redakcyjny.
 — Jutro — burknął, przechodząc do gabinetu Finka.