Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/218

 Podniósł się z żalem. Miał tak wrażliwą naturę, że już dręczyła go trzydniowa niepewność. Już miał złudzenie, że ją kocha.
 Przeprowadziła go do sieni i rzekła serdecznie:
 — Jeżeli ci ciężko będzie samemu, przyjdź wieczorem.
 — Stryjny się boję! — rzekł z uśmiechem.
 — Nie bój się, nic ci nie powie przykrego.
 Podała mu rękę, którą do ust podniósł, i wyszedł, raz jeszcze ogarnąwszy ją proszącem spojrzeniem.
 Wróciła do pracowni i zebrała farby. Robić nic nie mogła, potrzebowała skupić uwagę raz pierwszy na swój los.
 Ale zaledwie upłynęło pięć minut ukazała się Osiecka.
 — Czego on chciał? — spytała niespokojnie.
 — Chce się żenić ze mną — odparła.
 — Bagatela, tylko tyle! Prędko baronową strawił! Jakbym widziała jego ojca.
 — Zostawiłam sobie trzy dni do namysłu — mówiła Magda daléj.
 — Jakto? A cóż tu jest do namysłu? Trzeba go było krótko i węzłowato odesłać do redakcyi, a potem do baronowéj!
 — Tak, a on w tém rozdrażnieniu i klęsce poszedłby na zatracenie ostateczne. Mam dla niego wiele obowiązków i tak odpłacać nie chcę.