Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/22

 Baronowa skrzywiła się.
 — Znowu nie wiem, czy pani drwi, czy mówi seryo?
 — Pani trochę zmieniła pozycyę lewéj ręki. Odrobinę wyżéj, jeśli łaska. Tak, dobrze.
 — Pani się nigdzie w świat nie wybiera?
 — Téj zimy nie. Mam mnóstwo zamówionych portretów i lubię swój Kraków.
 — I ja tu zimuję, niestety! Matka z roku na rok jest skąpsza. Nie rozumiem, co będę robiła tu, w téj dziurze, przez tyle miesięcy!
 — Tak, gdy się nawyknie do ruchu i zmian, trudno bez tego się obejść!
 — Pani-bo szczęśliwa: ma swoją sztukę. Żebym ja umiała tworzyć, życie inaczej-by poszło. Ale a tylko umiem naśladować, i to mnie doprowadza do rozpaczy. Z nudy wzięłam się teraz do czytania i muzyki, ale to mi nie wystarcza. Czy pani maluje cały dzień?
 — O nie! Wstaję bardzo rano i odbywam dalekie spacery. Pracuję do obiadu, potém odwiedzają nas znajomi. Wieczorem, gdy jesteśmy same, czytuję głośno siostrze lub gram. Życie jak w zegarku. Zresztą siostra nie daję mi próżnować!
 — Pani Osiecka ma szkołę podobno.
 — Ach, to jéj konik. Zbiera między opłotkami dziatwę ubogą i dziką, i musztruje to stadko do południa. Co za tragikomiczne bywają codzień w tém