Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/223

 Czy téż to prawdą było, co jéj mówiła Berwińska, że on ją kocha?
 Po chwili Oryż wrócił na swe miejsce pod ścianę, a ona znowu zagaiła pierwsza rozmowę.
 — Czemu to pan nas nie odwiedzi?
 — Nie potom pożegnał i wyniósł się, aby witać i wracać.
 — Czy się panu jaka krzywda u nas stała?
 — Mnie nikt nie może zrobić krzywdy — odparł pogardliwie.
 — Odwiedzał pan Boińską?
 — Nie.
 — Ona mi poleciła podziękować panu za serdeczną opiekę.
 — Głupia! — mruknął Oryż.
 Znowu milczenie. Nagle on się odezwał:
 — A kiedyż to ślub pani?
 — Mój ślub? — drgnęła na ten wyraz. — Ja jeszcze nie wiem, czy on będzie nawet!...
 W ciemności oczy jego rozgorzały i swobodnie w nią się wpatrywał. Roześmiał się wnet potém.
 — A to się warto pośpieszyć; bo Popielec nie czeka — rzekł szyderczo.
 — Pojutrze będę wiedziała — rzekła zcicha i smutnie.
 Wstała i zaczęła naciągać rękawiczki. Nie była to chwila do zajmowania Berwińskiéj swemi sprawami, i nawet te sprawy wydały jéj się wobec téj