Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/232

odwiedzających mężczyzn, a z sali ścigały ją spojrzenia nieznajomych.
 Rzecz szczególna. Magda, tak śmiała dawniéj z Filipem, teraz nie odważyłaby się spytać go o wrażenie, jakie baronowa na nim wywiera, a on, który ją życie całe miał za powiernicę, teraz nie pomyślał nawet, by jéj powiedziéć co czuł, i co myślał.
 W powrocie do domu tylko Osiecka mówiła, oni oboje milczeli, myśląc może to samo, mimowoli smutni i zgnębieni.
 Jednocześnie baronowa wracała z matką i, tak jak oni, milczała, słuchając, znudzona, gawędy radczyni.
 — Dziś powinna przyjść depesza od Alberta.
 — Dlaczego koniecznie dzisiaj?
 — Bo mi się śniły czarne konie, a to oznacza pogrzeb. Zresztą pisał przecie, że Ludwika życie na dni policzone.
 — Cóż z tego! Jeżeli myślisz, że mu będzie pilno do mnie, to się grubo mylisz.
 — Ech, to farsa! Musi żonę zabrać. Masz prawo o to się upomnieć.
 — Tak, ale on ma list, w którym mu zapowiadam, że zwalniam go od wszelkiéj nad sobą opieki. List ty dyktowałaś...
 — Wtedy było co innego. Warunki się zmieniły.
 — A wiész, czego on chce teraz? Żebym się u nóg jego czołgała!