Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/234

prędko się zjawił i zaraz do niéj zbliżył się ze słodkim uśmiechem.
 — Nic nowego? — rzekła, wskazując na obrazy.
 — A cóż? — odparł z miną Fauna. — Osieccy obchodzą miodowy miesiąc.
 — Bardzo zakochani? — spytała wesoło.
 — W angielskim rodzaju. Trés correct, mais suspect!
 — Nigdzie go nie widać. Musi być zazdrosna.
 — Ma racyę. Ptaszka łatwiéj schwytać, niż utrzymać, a pokusa taka, że się jéj nikt oprzéć nie zdoła...
 — Przyznam się panu, że istotnie brak mi go. Miałam słabość do niego. Zerwał! Bóg wie dlaczego. Ci artyści są szalenie fantastyczni i drażliwi.
 — Żeby on to słyszał! — pokręcił głową Sylwester.
 — No, wątpię, by go teraz cokolwiek oprócz żony zajmowało — uśmiechnęła się.
 — Kto to wié! Pani sama twierdzi, że artyści są fantastyczni, a on tak niedawno był szczęśliwy...
 — Pan jesteś niemożliwy! — zawołała, uderzając go rękawiczką po ramieniu.
 Sylwester wprost po rozmowie z nią poszedł na śniadanie do Finka.
 — Będzie Osiecki? — spytał gospodarza.
 — Obiecał. Ale co mi Osiecki! Wiész, Oryż znowu pije dzień i noc, pięć rysunków niegotowych,