Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/239

w niéj winy na swoje usprawiedliwienie, więc rzekł złośliwie:
 — Wiész, że twój Oryż z desperacyi po tobie dochodzi do białéj gorączki?
 — Cóż to za jéj Oryż? — oburzyła się Osiecka.
 — Bo się w niéj kocha na umór.
 — Także racya!
 — Vox populi, vox Dei. Naturalnie, że w to nie wierzę, ale słuchać, co ludzie plotą o nich, to mi nie bardzo słodko, a miéć takiego rywala, — to wcale niepochlebne...
 — Żebyś był człowiekiem, toby ci nikt nie śmiał wspominać takich głupstw.
 — A ja wolę słyszéć otwarcie, niż być ośmieszanym zaocznie.
 Magda słuchała w milczeniu, nie z przykrością, ale ze wstrętem. Pierwszy raz miał ten ton i ujmował się u niéj o siebie niby.
 Byłaż to miłość i zazdrość, czy tylko szukanie pozorów? Nie odezwała się ani jedném słowem i nawet nieznacznie poprosiła siostry wzrokiem, aby nie przeciągała dysputy.
 Osiecka, z wielkim trudem, ale pohamowała oburzenie, i Filip pozostał panem placu, wcale nie jak tryumfator jednakże, ale zawstydzony i nieswój.
 Kobiety poczęły mówić z sobą, jakby go nie było. Poczucie winy rosło i zarazem nielogiczny gniew, nie na siebie, ale na nie.