Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/24

 — Doprawdy? Muszę się do niego zaprosić. Mam kult dla takich gratów starych.
 — Znajdzie tam pani, co zechce: od bronzów do sztychów, od połamanych mebli do koronek.
 — To nawet się opłaci ze staruszkiem poflirtować.
 — O, niezawodnie! Tém bardziéj tutaj w cichym Krakowie, gdzie wybór, sądzę, niewielki.
 — Pani toleruje tę zabawkę?
 — Jeśli to kogo bawi... dlaczego nie?
 — A pani tego nie próbuje?
 — Flirtu? Nie? Zanadto jestem roztargniona, a to gra, wymagająca wielkiéj przytomności umysłu. Ciągłe-bym zapominała, żem zaczęła, i z kim właściwie.
 W téj chwili zegar wybił godzinę. Baronowa zerwała się gwałtownie.
 — Dla Boga! Już trzecia, a ja miałam o pierwszéj być u szwaczki. Anim się spostrzegła.
 — Ani ja! — rzekła Magda obojętnie, nie przestając malować.
 Baronowa ubierała się śpiesznie, trochę rozgniewana na siebie samą.
 — To jest nie do darowania. Szwaczki już nie zastanę, a matka mi piekło zrobi o śniadanie. Cały porządek dnia zmącony. Teraz dopiéro czuję, jakem zmęczona. Członki mi ścierpły. Chyba już jutro sprawię sobie i pani rekreacyę.
 — O nie — zaprotestowała Magda. — Jeszcze