Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/244

wnet pożałowała, bo on go spostrzegł i wnet zasępił się i otrzeźwiał.
 — Przepraszam za ubliżenie! — rzekł sztywnie.
 Chciała go przejednać, ale nie potrafiła skłamać, a pamiętała każde jego złe słowo przy obiedzie: więc milczała, zajęta niby bardzo zaplataniem swych warkoczy.
 — Słuchaj! — odezwał się po chwili. — Czemu nie chcesz bywać u baronowéj?
 Wzdrygnęła się, ale przemogła pierwsze wrażenie i odpowiedziała spokojnie:
 — Mam takie liczne koło znajomych! Nie lubię nowych stosunków.
 — A gdybym cię poprosił, byś zechciała jéj złożyć wizytę ze mną — poszłabyś?
 — Jestem tak pewna, że tego nie uczynisz, iż nawet nie myślę o takiéj alternatywie.
 — Jakto? Byłabyś zazdrosną? Nie do uwierzenia!
 — No — na to nie trzeba zazdrości, tylko godności!
 — Więc stanowczo odmawiasz?
 — Nie odmawiam, ale proszę, byś mnie nie stawiał w konieczności wyrażenia o tém swego zdania!
 — Szkoda bardzo, bo ja tych stosunków zrywać nie mogę. Chciałem uczciwie, byś była ze mną; tembardziéj, żeś zawsze broniła jéj przed oszczercami.
 — I bronić będę, ale znać nie chcę! Ach — więc przecie ożyła dla ciebie! Mówiłam ci, żeś ją pochował w letargu.