Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/248

niem arkuszy etykiet, jeszcze bledszą i mizerniejszą, niż za życia ojca.
 Spojrzała na nią, i postanowienie jéj się zachwiało. Jeśli spyta, powié jéj wszystko.
 Ale Berwińska nie okazała niczem, że wié nawet o zmianie jéj losu. Zapytała o pracę.
 — Ano, maluję Stacye. Po Wielkiéjnocy myślę wyjechać na paromiesięczny wypoczynek. Nie uwierzysz, jak tęsknię za spokojem i próżnowaniem.
 — Gdzież jedziesz?
 — Nie wiem. Przecie mam męża — niby!
 Berwińska podniosła głowę, popatrzała na nią, ale nie podniosła kwestyi.
 Magdę zabolało to milczenie, jak wyrzut.
 — Masz żal do mnie? — spytała serdecznie.
 — Nie, tylko mi żal ciebie.
 — Czemu? Wyglądam nieszczęśliwa?
 — Wiesz, jak ci jest, beze mnie. Po co pytasz?
 — Ty mi czasem robisz wrażenie jasnowidzącéj.
 — Nie jestem nią, ale znam ciebie i mam wiele czasu do zestawiania faktów i wysnuwania wniosków. Ostatnim razem, gdym była u ciebie, byłaś ze sobą w niezgodzie; potem nie dałaś znaku życia. Teraz milczysz: więc cierpisz! Oto moje jasnowidzenie.
 — Jak zawsze, zgadłaś. Cierpię, bo mu jestem już kulą u nogi. Tegom nie pragnęła.