Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/252

rwało przymus. Oryż, jakby nie wiedział o obecności Magdy, nie zagadał do niéj, ani spojrzał. Ona zaś, patrząc nań, rozmyślała, jakby zagaić polecenie Malickiego.
 Wreszcie ozwała się:
 — Ależ pan kaszle! To nowy nabytek?
 — A cóż to — nie stać mnie na coś nowego? Mogę sobie na ten zbytek pozwolić. Niedrogo kosztuje — bąknął.
 — Tymczasem, dopóki pana nie wygna do Włoch.
 — Do Włoch, mnie? Bez tego się obejdę! Wolno mi umrzéć, gdzie mi się podoba i kiedy.
 — Każdemu tchórzowi dezercya wydaje się rzeczą zupełnie słuszną.
 — Dezerterem nie jestem, bo nigdzie nie służę!
 Wskazał Berwińskiéj jeden rysunek i przytém o jeden cal więcéj do Magdy plecami się zwrócił. Ale ona nie zrażona ciągnęła daléj:
 — Skończył pan już album krakowski?
 — Nie! — mruknął.
 — Dlaczego?
 — Bo mi się nie chce! — odparł już złym tonem. — Co to panią może obchodzić!
 — Widocznie obchodzi. Zresztą bardzom rada, że pana spotkałam. Mam do pana pewne polecenie.
 — Od kogo? — spytał, głowę raz pierwszy podnosząc.