Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/253

 — Od siebie saméj. Dlatego proszę mnie do domu odprowadzić. Powiem po drodze.
 — Wcale nie mam ochoty pani towarzyszyć, bo mi to nie po drodze.
 — No, to mi wszystko jedno. Nałoży pan drogi w takim razie — i tyle! Późno już, muszę wracać. Chodźmy!
 Zaczęła żegnać Berwińską i ubierać się.
 Oryż chwilę się wahał, zupełnie wytrącony z równowagi stanowczym tonem, potém wstał niechętnie, opieszale i mruknął, ruszając ramionami:
 — Tak mi miło włóczyć się licho wié gdzie po nocy, jak psu tańczyć.
 Jednakże naciągnął palto i wyszedł za nią.
 W sieni burkliwie spytał:
 — No, cóżto za polecenie?
 — O, nawet dwa i nawet nie polecenie, ale wymaganie.
 — Może rozkaz? — zaśmiał się ironicznie.
 — Właśnie! — tylko mi pan przedewszystkiém zaręczy, że spełni i przyzna prawo wymagania.
 — Bagatela. Tylko tyle!
 — Spełni pan? Prawda? — nalegała.
 — A cóż to? Ja pani pudel?
 — Nie, ale mi pan powinien dogodzić. Przecie pan wié, że pana znam, więc nie zażądam czegoś przykrego. Przez dwa lata nie naraziłam pana nigdy na alternatywę odmowy.