Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/254

 — No, więc jeśli się zgodzę, to pytam: jakie pani prawo ma żądać czegośkolwiek ode mnie?
 — To prawo pan sam zna.
 Zaśmiał się szyderczo, ale nic nie rzekł.
 — Więc zgoda? — spytała.
 — Niech pani mówi, o co chodzi — mruknął zamiast odpowiedzi.
 — Panie Andrzeju, od jutra nie weźmie pan do ust kieliszka. Dla mnie to pan uczyni. Będę bardzo, bardzo z tego szczęśliwa!
 — A pani co do tego! — wybuchnął szorstko.
 — Wymagam tego od pana! — odparła spokojnie.
 — Także racya! A cóżby pani powiedziała, żebym ja czego od pani wymagał?
 — Spełniłabym bez wahania.
 — Cha, cha! bo pani myśli, że to żart. No, a ja postawię warunki. Słowo za słowo!
 — Czego pan żąda?
 Zaciął się, zawahał, a potem z nagłą determinacyą:
 — Jak pani będzie kiedy źle i trzeba będzie posłańca lub sługi, to pani mnie wezwie.
 Ledwie wykrztusił, już rad był pod ziemię się ukryć ze wstydu, z bojaźni, że odmówi lub żartem mu odpłaci za tylokrotne szyderstwa. Ale ona bardzo poważnie podała mu rękę i rzekła:
 — Zgoda, niech się pan oszczędza, pracuje i myśli, żeś mi pan potrzebny!
 Uścisnęli sobie dłonie i nie odezwali się więcéj, aż