Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/265

jerychonkę, która ożyć miała w słońcu i cieple. Ale roślinka była martwa, szara i biedna. Nie ożyła!...
 Magda uśmiechnęła się smutnie.
 — I ty i ja przeceniłyśmy swą żywotność. Tobie trzeba pustyni może — mnie sztuki. Nie zakwitniemy już ludziom!
 I schowała napowrót roślinę do skrzynki.
 Osiecka dnia tego nie poszła do szkoły — zbyt była niespokojna o Magdę.
 Gdy ją ujrzała z listem w ręku, domyśliła się katastrofy.
 — Uciekł? — zawołała.
 — Tak, i na pożegnanie to mi zostawił.
 Podała list i rzekła gorzko:
 — Bardzo rozumnie uczynił. Przynajmniéj od jednego pociągnięcia pióra wykreślił się z mego serca, pamięci, nawet myśli! To gorzkie, ale zdrowe...
 Osiecka przeczytała i poczerwieniała z oburzenia.
 — Łotr! Obelgi i brudy na ostatnie danie. Niechże mu tamta odda za ciebie. To go nie minie! Boże, ale co teraz świat powie i co my powiemy? Przeklęty dzień, kiedy on ten próg przestąpił!
 — Możesz i mnie zarzutami obarczyć. Jam winna! Byłam zarozumiała i lekkomyślna — i poszłam wbrew powołaniu. Ale teraz nie czas na skargi i rozmyślania. Trzeba nam ztąd wyjechać. Nie chcę, by ludzie go sądzili i szkalowali przede mną, a nie chcę téż go bronić i osłaniać. Dość tego! obowiązki podeptał