Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/282

menduję ci mego patrona. Zresztą znasz go, potrosze już używasz jego własności.
 Zwrócił oczy na baronową i obejrzał ją impertynencko od stóp do głowy.
 Filip uczynił ruch, jakby go chciał laską uderzyć, ale powstrzymał go niecierpliwy głos towarzyszki:
 — Allons donc! jeśli masz ochotę rozpoczynać burdy z ulicznikami, to proszę beze mnie.
 Spojrzał na nią, przelękły tym tonem, który po raz drugi już słyszał. Wtedy nastąpiło zerwanie; teraz co będzie?
 Śpiewak nadszedł, więc wsiedli do gondoli i wypłynęli na środek kanału.
 Baronowa była milcząca. Rozłożyła się wygodnie, a Filip, siedząc u jéj stóp, wpatrzony, rozkochany, myślał, że rozdrażnienie jéj wywołali ludzie, że teraz w ciszy marzy o nim i że, gdy się odezwie, powie mu gorące słowo.
 Wtem podniosła głowę i rzekła:
 — Czy ty myślisz długo mnie jeszcze trzymać w hotelu?
 — Jakto? Chcesz wyjechać?
 — Nie, ale dłużéj znieść nie mogę tego, co mnie dziś przy obiedzie spotkało.
 — Chcesz zmienić hotel?
 — Hotel! hotel! Może mi zaproponujesz jakieś albergo na smrodliwym zaułku! Przyznaj się, żeś