Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/295

mistrzowsku okolicznościową pozę, ale gdy pociąg ruszył, odetchnęła z rozkoszą.
 — Teraz spróbujemy swych sił, panie baronie — myślała, wracając do hotelu.
 Filip tymczasem śpieszył do Krakowa.
 Kuryerskie pociągi wydawały mu się powolnemi, przestanki męczarnią. Liczył godziny ze wstrętem, że tyle ich przeżyć musi bez niéj!
 Nareszcie stanął u celu i wprost z dworca ruszył do mieszkania Magdy i Osieckiéj.
 Gotów był na skandal: rozdrażniła go tęsknota.
 Służąca na jego widok przelękła się i nie wiedziała, co rzec.
 — Pani w domu? — spytał ostro.
 — W domu. Onegdaj przyjechała, jutro odjeżdża.
 — Powiedz, że mam pilny interes i chcę ją widziéć natychmiast.
 Wyszła, zostawiając go w przedpokoju, i rzecz dziwna, śmiałość go zupełnie odbiegła.
 Czul się tu tak obcym, tak wrogim, że nawet się nie ośmielił wejść do salonu.
 Myślał, że Magda tu jest, przez ścianę, i lęk go ogarnął przed jéj spojrzeniem.
 Służąca wróciła po chwili i wręczyła mu spory pakiet.
 — Pani majorowa kazała to panu oddać i po-