Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/299

 Udał się na obiad do restauracyi i tam, naturalnie, spotkał Sylwestra.
 Ucieszyli się wzajemnie i przywitali serdecznie.
 — Figlarz z ciebie, figlarz — groził mu stary, mrugając filuternie i pobłażliwie zarazem.
 — Cóż tu piorunują bardzo na mnie? — odparł Osiecki, rad, że przecie nie trafił na morały.
 — A no pewnie! — rozłożył ręce Sylwester. — Dużo jest tych, co zazdroszczą, więc krytykują. Ale, co gorsza, inni dowodzą, że cię baronowa spłucze i wróci do męża! Jakże? nie słychać tam nic o nim?
 — Lada dzień na rozwód się zgodzi.
 — Cóż z tego! Zapóźno!
 — Jakto! Sądzę, że i moja żona mnie uwolni! Gdzie ona bawi?
 — Różnie mówią. Jedni, że krąży incognito po Włoszech za tobą, drudzy, że podróżuje z Oryżem, trzeci, że gdzieś odbywa rekollekcye. Niéma jéj tutaj, to fakt:
 — Szkoda, rozmówiłbym się ostatecznie.
 — Długo zabawisz?
 — Do wieczora.
 — Tak ci pilno?
 — Do szczęścia zawsze pilno. Gdzież radczyni?
 — Wyjechała do Sokolina. Ta się pewnie o córkę nie upomni: bądź spokojny.
 — Tak dalece, że na listy nawet nie raczy odpowiadać.