Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/301

i wstąpił do portyera, zapytać: w którą stronę poszła na spacer?
 Portyer popatrzał nań zdziwiony.
 — Oh! madame est partie — odparł.
 — Wyjechała? Dokąd? Nie zostawiła listu?
 — Nie. To jest, owszem, mam coś do tego numeru. Depesza.
 Filip spojrzał, coraz mniéj pojmując. Była to jego depesza, wysłana z drogi wczoraj. Co to znaczy?
 Tymczasem portyer, jakby sobie powoli tę sprawę przypominał, rzekł:
 — Pani wyjechała nagle i na czas krótki zapewne bo kufry zostały w mieszkaniu.
 — Proszę o klucz zatem! — odetchnął Filip.
 Poszedł do mieszkania. Zdradzało ono rzeczywiście wyjazd niespodziewany, jakby ucieczkę: kufry otwarte, ubranie porozrzucane, pościel zmięta.
 Nigdzie jednak listu, ani słowa jednego.
 Oszołomiony, z chaosem myśli, tracąc głowę, chodził z pokoju do pokoju, od sprzętu do sprzętu, jak manijak, wciąż szukając kartki, jakiegoś znaku wytłómaczenia.
 Wreszcie padł na fotel, począł zbierać zmysły, kombinować i nagle myśl jedna, jak wyzwolenie, wzbiła się nad chaos.
 — Uciekła od Faustangera! Ten bydlak może jéj ubliżył, może napadł, może groził? Uciekła biedna!