Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/302

A gdzie? Naturalnie, do Wenecyi! A ja, waryat, tyle czasu nie mogłem tego się domyśléć!
 Roześmiał się i zupełnie uspokojony zawołał służącą.
 — Proszę to upakować — rozkazał, biorąc się téż do zbierania manatków.
 Teraz rozczulony był jéj niedolą, niespokojny, czy nie przechoruje przykrości i strachu, zły na siebie, że ją opuścił, naraził na to utrapienie.
 Byle prędzéj stanąć w Wenecyi, uspokoić ją, utulić, upieścić, pocieszyć!
 Palił go grunt pod stopami. Kufry polecił wysłać za sobą i pierwszym pociągiem ruszył w pogoń za swojém bóstwem.
 Był wczesny ranek, gdy stanął u celu.
 Przed ich pałacem gondola stała nieruchoma, firanki zapuszczone, żadnego ruchu w domu. Zadzwonił. Odźwierny długo kazał czekać na siebie. Gdy go ujrzał, przeraził się.
 — Pani śpi? — spytał Filip.
 — Pani? Niéma pani.
 Filip zbladł i oparł się o ścianę.
 — Niéma pani! — powtórzył głucho. — Ale była tu temi dniami?
 — Nie było nikogo — odrzekł włoch, patrząc z ciekawością i zdziwieniem.
 Nagle Filip poczerwieniał, zatoczył się i upadł na posadzkę sieni. Świat wirował mu w oczach,