Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/330

 — Nie żartuj! Przecież do siebie nie jesteś podobny.
 — Zamienili mnie w Wenecyi widocznie!
 — Seryo powiédz? Zdrów jesteś? Nic ci nie dolega?
 — Nie! Co się stryj raptem zrobił o mnie troskliwym?
 — Dziwnie wyglądasz. Zamyślonyś, cichy, smutny...
 — Bo nad zmianą losu rozmyślam.
 — Co? Możeś się zakochał?
 — Myślę do klasztoru wstąpić!
 — Jezus, Marya! — wykrzyknął proboszcz.
 Oryż powiedział to żartem, ale wnet się obraził za wykrzyknik w tonie zgrozy.
 — Cóż się stryj tak gorszy, jakbym miał odzierać vota i ołtarza, lub rozbijać skarbony kościelne? Mogę równie dobrze zostać braciszkiem, jak każdy inny. Na przeora się nie podaję, ani-bym zostać chciał.
 Proboszcz umilkł, ale mu ta myśl noc całą spać nie dała. Musiał się z kim podzielić: więc gdy Magda przyjechała nazajutrz, wywołał ją na stronę i opowiedział.
 — Słyszane rzeczy! Andrzej chce do klasztoru wstąpić. Wyobraź sobie pani podobną awanturę.
 — No, lepiéj on od nas wié, co mu trzeba — odparła zupełnie spokojnie.