Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/335

wznak. Oryż go obejrzał, dotknął, poszukał rany na głowie.
 — W piersi palnął! — szepnął Faustanger.
 Malarz schylił się do piersi. Rzecz dziwna: strzał był nie w serce, lecz wyżéj; krew się sączyła ciepła.
 — Toć on jeszcze żyje! — zawołał.
 — Żyje? Nie może być!
 Rotmistrz przypadł nad leżącym; gdy podniósł twarz, obłęd miał w oczach.
 — Boże miłosierny! Co robić? — jęknął.
 Oryż wziął chustkę i ranę przycisnął.
 — A gdzież rewolwer? — spytał.
 — Re-wol-wer! — powtórzył błędnie Faustanger.
 Malarz się oburzył.
 — Czyś pijany, czy idyota? Słyszysz, dawaj wody, płótna, bandaży... Co u dyaska! Zamordowaliście go chyba sami!
 Faustanger skoczył.
 — Niech go piekło pochłonie. Jam go tak zastał. Jeśli żyje, to lada chwila skończy! Stefan, uwiąż konie i pędź do pałacu po opatrunek. Saméj pani powiedz! Ale, czekaj, nie znalazłeś rewolweru tu, przy nim?
 — Nie szukałem — odparł hajduk, już biegnąc.
 Pozostali milczeli. W parku panowała głucha cisza; żaden liść nie szemrał, żaden ptak się nie od-