Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/336

zywał. Głuchym, zduszonym szeptem ozwał się baron:
 — Oryż! żywy czy martwy, on tu zostać nie powinien! Co chcesz uczynię, milion dam, duszę ci swoją zaprzysięgnę, całe życie służyć będę. Tylko mi dopomóż usunąć go ztąd. Niech moje nazwisko z tém nie będzie połączone; rozumiesz? ja ci nic złego nie proponuję, nic...
 — Tylko ukrycie zbrodni! — odparł Oryż.
 — Nie. Uniknięcie skandalu, śmiertelnego dla mnie.
 — A mnie co do tego!
 — Mam cię za przyjaciela.
 Oryż ramionami ruszył. Nie myślał wcale dopomagać Faustangerowi; ale zastanowił się, co Magda uczyni, co postanowi i czy bezpiecznie jest zostawić tego człowieka bez czucia, tu, w tym parku i w tych rękach?
 — Czegóż ty właściwie chcesz ode mnie? — spytał.
 — Żebyś stanął na mojém miejscu. Tyś go znalazł na drodze, tyś go opatrzył, tyś go poratował. Ty — to pierwszy lepszy, a ja...
 Urwał i dokończył jakby do siebie:
 — W naszym rodzie nie wycierano ławek sądów karnych.
 Oryż ironicznie się uśmiechnął.
 — „Gdy odejdę, caput z Osieckim! Z pośpiechu