Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/340

jak i co było. Ja go znam; żona tu niedaleko: zaczekajmy trochę. Rzecz się sama wyjaśni; jestem przekonany, że nikogo ścigać nie trzeba będzie.
 Ułatwiwszy się z tém, co było najpilniejsze, pobiegł na spotkanie Magdy. Gdy go spostrzegła na drodze, zrozumiała, że coś się stało, i przemówiła po francusku.
 Oryż, nie wezwany, wskoczył na bryczkę i rzekł:
 — Piekielna noc! Gdybym choć był pewien, żem postąpił wedle myśli pani! Pan Filip leży na plebanii ranny.
 Drgnęła i spojrzała nań bystro.
 — Nie żyje! Pan tak mówi, by mnie oszczędzić: niepotrzebnie! Ten człowiek zabił siebie już dawno!
 — Żyje i żyć będzie. Nigdym pani nie kłamał.
 — Zkądże się znalazł na plebanii?
 — Ja go przywiozłem. Znalazłem rannego na drodze. Był już doktor i policya. Czy pani go chce zobaczyć?
 — Naturalnie. Takie jego niedole należą do mnie.
 Oryż kazał zawrócić na plebanię i Magda po chwili weszła do izby, gdzie chory leżał.
 Otworzył już oczy, ale był jakby błędny; na jéj widok zadrżały mu powieki, poruszył ustami.
 Był tak zmieniony, że go ledwie poznała. Popatrzała chwilę bardzo poważnie i smutno; potem powitała księdza i doktora, który ją znał.