Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/342

 — Wiem, że nic gorszego, niż to, com tu już przebył. Mam dosyć życia, o dosyć!
 Podniósł rękę, jakby odpychając widmo jakie, i przy tym ruchu wysunęła się z pomiędzy jego palców szmata koronki. Magda podniosła ją z kołdry i obejrzała uważnie.
 — Jak ci to do rąk się dostało, na drodze, zkąd cię podjęto? — spytała.
 — To? — spojrzał i kurcz mu rysy skrzywił — to? Co tobie do tego? to moje!
 Wyciągnął rękę i znowu palce kurczowo zacisnęły szmatkę, a twarz przybrała zacięty ostry wyraz i oczy poczynały złowieszczo błyszczeć. Nadchodziła gorączka. Na drugi dzień był nieprzytomny i majaczył, ale ani słowem nie zdradził szczegółów wypadku. Uparcie, z dziką zawziętością powtarzał bezustannie:
 — Zabiłem się, tak jest, chciałem tego i uczyniłem. Nikt mnie nie widział — ja świadczę — nikogo nie posądzajcie. Nie było nikogo.
 W nocy to było. Oryż siedział z Magdą, trochę na uboczu, słuchając tych wybuchów.
 — Dlaczego on tak obstaje przy samobójstwie? W tém coś jest dziwnego — szepnęła.
 — Pewnie, że jest. Ja nawet pewien jestem, że na nim popełniono mord. Nie mówiłem pani nic dotychczas, bo było zawielu świadków. Teraz ma pani rzeczywistą prawdę.