Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/343

 Opowiedział jéj całe wydarzenie. Słuchała, tamując oddech; gdy skończył, objęła głowę rękami, wzdrygnęła się i zamruczała do siebie:
 — Dla takiéj wszystko stracić! O, nieszczęsny!
 Potem podniosła głowę, oczy jéj zapałały, krew uderzyła do twarzy.
 — Pójdź pan tam jutro i powiedz im ode mnie, że jeśli do trzech dni nie wydadzą się sami sądom, ja złożę zeznanie i pan!
 Dyszała, rozdrażniona ostatecznie.
 — Zabrała mu talent i wiarę, oderwała go od wszystkich obowiązków i zasad. Zmarnowała mu młodość, ideały, życie. Teraz jeszcze ma umrzeć bez mogiły chrześcijańskiéj, lub żyć z plamą samobójcy. Tego już zawiele! Na to — ja nie pozwolę!
 Oryż wysłuchał, a potem rzekł:
 — To racya! Ale co on powie? Czyją stronę on trzymać będzie? Co pani uczyni, gdy on nam zaprzeczy, gdy złoży zeznanie wręcz przeciwne?
 — To niepodobna! On się opamięta.
 — Zaczekajmy zatem.
 — Nie, jutro im pan moje polecenie zaniesie.
 Oryż skinął głową i wskazał jéj rannego, który od dość dawna leżał nieruchomy, milczący, jakby się przysłuchiwał.
 Podała mu lekarstwo; obejrzał się na Oryża.
 — Zostań pan przy mnie sam! — rzekł.
 Magda wyszła do sąsiedniego pokoju, który